Filmy morze, wybrzeże

Po raz pierwszy Marie (Géraldine Nakache) spędza wakacje sama z dziećmi, bez męża. Pewnego wieczoru, zagubiona, daje się uwieść dziwnemu i fascynującemu młodzieńcowi, który powoli wciąga ją w swoją pułapkę. Potem zaczyna się dla niej noc, która zamienia się w koszmar...

Nastoletnia Aya dorasta na wyspie Lahou w południowym Wybrzeżu Kości Słoniowej. Radosna i beztroska, lubi zbierać kokosy i spać na piasku. Jednak jej raj jest skazany na zniknięcie pod wodą. Gdy fale zagrażają jej domowi, podejmuje decyzję, że nawet jeśli poziom morza jeszcze się podniesie, ona nie opuści swojej wyspy. Musi jednak dojrzeć do tego, że dla niej pożegnanie ze światem dzieciństwa okaże się szczególnie trudne, bo dosłowne.

Nika (Ina Marija Bartaité), dwudziestoletnia kobieta, opuszcza Ukrainę, by podążać za swoim chłopakiem Vladem (Aleksandr Kuznetsov), młodym żołnierzem przebywającym w obozie wojskowym na Korsyce. Tu poznaje Céline (Camille Cottin), żonę komandora Maxime'a (Louis Garrel).

Kompozytor pozbawiony inspiracji, żonaty i ojciec, izoluje się w starym domu, na klifie pozornie opustoszałej wyspy bretońskiej, i znajduje stary rozstrojony fortepian. Goście zakłócają jego spokój: żona, kochanka, najlepszy przyjaciel, rodzice i lekarz - nie pozwalają mu odpocząć. Film przywołuje psychoanalityczną koncepcję rozszczepienia ego.

Charlotte (Sophie Verbeeck) i Micha (Félix Moati) są młodzi i zakochani. Chcą kupić domek w pobliżu Lille, aby zamieszkać w nim razem. Ale Charlotte spotyka niesforną Mélodie (Anaïs Demoustier). Micha nie podejrzewając niczego, czuje się trochę bezradny w towarzystwie nowej znajomości Charlotte. Domyśla się, że ta znajomość powiedzie ich na złą drogę. Mélodie jest oszałamiająca i staje się wspólnikiem każdej ich tajemnicy. Tworzy się wzajemny układ miłosny.

Siggi, dziesięcioletni bohater filmu Deutschstunde, jest synem nazistowskiego policjanta. Wraz z rodzicami mieszka w małej nadmorskiej wiosce, do której wieści o wydarzeniach ze świata zewnętrznego docierają poprzez rozporządzenia, jakie otrzymuje ojciec chłopca. Dotyczą one jednak przede wszystkim zamieszkałego w tej samej miejscowości malarza Maxa Nansena i sztuki, którą uprawia. Ekspresjonistyczne obrazy nie wpisują się ani w pożądaną przez władzę formę, ani tematykę. Chociaż policjant i artysta w młodości byli przyjaciółmi, a ten ostatni jest nawet ojcem chrzestnym Siggiego, wypełnienie rozkazu i obowiązek wobec obowiązującego prawa jest dla Jensa Jepsena, jedynego przedstawiciela władzy w tym miejscu, powinnością wobec której nie może się uchylić. Nie może więc zaakceptować, że Max uprawia „zdegenerowaną sztukę” mimo wydanego mu zakazu. Siggi zostaje wplatany przez ojca w jego prywatną i służbową walkę z malarzem, choć chłopak wyraźnie sympatyzuje z dawnym przyjacielem domu i zamiast na niego donosić, postanawia pomóc artyście.

Gary (Solan Machado Graner) widzi swoich rodziców, Camille (Virginie Efira) i Georgesa (Romain Duris), tańczących cały czas do swojej ulubionej piosenki, "Mr. Bojangles" Niny Simone. Przyjmują przyjaciół w domu, między przyjemnością a fantazją. Z biegiem czasu Georges i jego syn widzą, że matka posuwa się za daleko.

Słynny prawnik Luc Germon (Niels Arestrup) sądzi, że podwoi swój autorytet, gdy Gilles Fontaine (Patrick Bruel), jeden z najpotężniejszych szefów we Francji, poprosił go o obronę. Biznesmen jest podejrzany o nabycie w wątpliwych warunkach wspaniałej posiadłości na Riwierze Francuskiej, Villi Caprice. Jest upokorzony i wściekły, że dał się złapać w pułapkę. Fontaine polega na umiejętnościach Germona, myśli, że wyciągnie go z tego bałaganu. Ale wkrótce między dwoma mężczyznami, w zasadzie sojusznikami, nawiązuje się dziwna relacja władzy.